inleiding

Op 17 mei 1971 staat Jan Wolkers op de cover van Haagse Post. Vanaf zijn favoriete eiland Texel kijkt hij de lezers aan met een blik die behalve woest schrijverschap, vooral libido uitstraalt. In het begeleidende interview maakt de dan 46-jarige schrijver korte metten met het literair establishment en laat hij en passant zijn 25-jarige vrouw Karina naakt voor de fotograaf poseren. Voor wat meer tijdsbeeld: HP kostte 1 gulden 25, er stonden reclames in voor Panter-sigaren, Amstel Bier, Becel, Trevira-pakken, de Opel Commodore en de nieuwe pick-up van Lenco.

In datzelfde nummer lezen we ook een interview met Julio Cortazar, een voor de Argentijnse junta gevluchte schrijver van fantastische verhalen. Op de pagina daartegenover prijkt een foto van prins Claus met een stevig uitgelicht citaat: ‘Hebben onze kinderen nog een toekomst?’

Precies op die dag, 17 mei 1971, baart in een ziekenhuis in Buenos Aires de Argentijnse Maria del Carmen Cerruti een dochter. Haar man behoort tot het establishment en zal enkele jaren later minister van Landbouw worden in de Argentijnse junta. Zij noemen hun eersteling Máxima.

Veertig jaar later heeft ze Nederland veroverd met een glimlach en een welgemikte traan, een uiterlijk dat Jan Wolkers in zijn beste jaren deed watertanden en een aai over de bol van de soms een beetje domme zoon van Claus. Zelfs de meest linksen in dit moreel hoogstaande landje, die voorop gingen in demonstraties tegen de fascistoïde regeringen van Zuid-Amerika, accepteren inmiddels dat de oude, foute Zorreguieta af en toe zijn kleinkinderen komt bezoeken. Zo komt alles bij elkaar.

Al tien jaar leven wij met deze vrouw, die zich straks officieel onze koningin mag noemen. Binnenkort gaat het gebeuren. Dan staat ze met Willem-Alexander te zwaaien op het bordes van het Paleis op de Dam. En dan hebben we dus nog minimaal twintig jaar te gaan met haar.

In het boek dat u in handen hebt laten wij de generatie aan het woord die de komende twee decennia met Máxima dit land gaat besturen. De mannen en vrouwen die net als zij in of rond 1971 zijn geboren, die nu in de kracht van hun leven zijn en binnenkort de babyboomers van hun troon zullen stoten. Politici, kunstenaars, ondernemers, schrijvers, journalisten en programmamakers.

Wij selecteerden hen en zochten hen op met het verzoek een brief aan de toekomstige koningin te schrijven. Letterlijk alles mag aan de orde komen, vertelden we, als het maar een advies aan de vrouw van het toekomstige staatshoofd is.

Het was grappig om te zien dat al die mannen en vrouwen, op het moment dat wij hen benaderden, ineens doorkregen dat ze daadwerkelijk een aparte generatie vormen. Ons verzoek bleek voor velen een eyeopener. Ja natuurlijk, Máxima en ook Willem-Alexander, net als zij volwassenen van rond de veertig, die het in deze nieuwe eeuw moeten gaan maken.

Dit is, verderop in dit boek, de Máxima Generatie. Een generatie die zich ervan bewust is dat ze al wel bijna gearriveerd is, maar dat het beste nog kan komen. En dat zij de realisatie daarvan grotendeels zelf in handen heeft. De eerste vormende decennia zitten erop. Nu is het tijd om de toekomst veilig te stellen in wat weliswaar een welvarend Nederland is, maar ook een land dat moet omgaan met zorgwekkender economische en klimatologische omstandigheden dan waarmee zijn voorgangers te maken hadden. Een land dat zal worstelen met zijn identiteit in een globaliserende wereld.

In dat land willen deze mannen en vrouwen zelf blijven doorleven, hun kinderen zien opgroeien en opvoeden. Met een beetje hulp van de overheid en ach, wellicht ook een nieuw koningspaar. Want zeker niet allen hebben het op een koningshuis voorzien, laten we daar niet moeilijk over doen. Maar alle briefschrijvers hebben wel een zwak voor de vrouw van het nieuwe staatshoofd. Als het al niet duidelijk was geworden in de afgelopen tien jaar: niet alleen Willem-Alexander heeft geluk gehad met deze vrouw, ze is voor enkele tientallen jaren de redding van onze monarchie.

Máxima is behalve prinses, ook vrouw van, moeder, dochter en schoondochter. Een hippe vrouw, die werkt en kinderen heeft, die minimaal even sterk is als haar partner, professioneel en benaderbaar, maar afstandelijk wanneer noodzakelijk. Immigrant ook, opgegroeid in een beschermd milieu, verplicht ingeburgerd en dat alles onder de schijnwerpers van de media.

Op 17 mei 2011 staat Máxima Zorreguieta op de cover van HP/De Tijd. Over twintig jaar kijken we weer terug en zullen we zien welke toevalligheden elders in het blad dan voorbodes waren van het Nederland dat zij en haar generatie in die tussenliggende periode hebben gemaakt.

Frank Poorthuis

Hoofdredacteur HP/De Tijd